Opijum

Opijum (grč. oroz - sok) jeste osušena mleč belog maka koji se veko- vima upotrebljavao za umirenje bolova (analgetsko svojstvo) i uživanje određenih društvenih slojeva u zemljama Bliskog, Dalekog i Srednjeg istoka. Prvi pisani tragovi o opijumu datiraju još od III veka p. n. e. Danas se najčešće zloupotrebljava sirovi opijum u obliku pločica ili „opijumskih pogača“, a njegovi farmakološki efekti zavise od društve- nih okolnosti u kojima se koristi, zatim strukture ličnosti samog nar- komana, jačine, kvaliteta i načina unošenja u organizam.

„Najjači“ efekti postižu se intravenoznim unošenjem opijuma, pri čemu se može razlikovati nekoliko faza dejstva. Prva, ili faza udarnog dejstva (fleš), nastupa trenutno nakon unošenja i u njoj se javljaju raz- ličite telesne senzacije, osećaj topline, ubrzanog rada srca i sl. Druga faza - euforično meditativna (stound) - javlja se nakon nekoliko minuta i nju karakterišu smirenost, blaga euforija, umor i povlačenje u sebe. Nakon te faze nastaje tzv. hipnotička faza, u kojoj narkoman zapada u dubok san. Nakon buđenja narkoman oseća umor, iscrpljenost, fizičku depresiju, anksioznost i neodoljivu želju za ponovnim uzimanjem. Veoma slični efekti su i prilikom korišćenja morfina.